Zaterdag 14 december staat er een nieuw avontuur te wachten een 100 mijler de Bello Gallico in Oud Heverlee.
Enthousiast heb ik mij begin dit jaar ingeschreven nadat we het mooie avontuur van de indian Summer ultra hadden overleefd. 😊Â
Het leek mij een logische volgende stap 160 km een 100 mijler. Klinkt sowieso goed toch ?
Wat was het plan ? Zoals altijd had ik geen plan lekker blijven lopen veel kilometers maken en vooral niet te druk om maken.
Eerst maar weer eens de marathon in Rotterdam, poging nummer zoveel om onder de 3 uur te duiken, niet gelukt maar toch een tweede persoonlijke tijd van 3:05:07 ik had er vrede mee.
Gelukkig was mijn passie inmiddels al naar de langere afstanden verschoven, en had ik inmiddels besloten om me daar lekker op te focussen en van te genieten.
Een week rust na Rotterdam dat doe ik normaal eigenlijk nooit maar het leek me wel eens een keer goed. De week erna maar weer eens een rondje, heel vreemd ik kwam niet verder dan 100 meter totale verzuring en kramp.
Eerst maar een langs de sportmasseur was mijn gedachte. Na 3 behandelingen gaf hij aan dat alles goed moest zitten, spieren voelde soepel en hij zag geen belemmeringen.
Ik trok vol goede moed mijn schoenen weer aan en weer kwam ik niet verder dan 100 meter.
Kennelijk lag het dus niet aan mijn spieren de volgende logische stap voor mij was dan de fysiotherapeut. Zij had me tenslotte al eerder weer op de weg terug geholpen dus maar eens kijken wat zij
kon bedenken.
Na 3 behandelingen gehad te hebben kon ook zij er niets van maken, er was niets wat wees op die rare kramp klachten.
Ik vertelde het verhaal tegen een hardloopster die het verhaal weer bij haar fysio vertelde.
Ik was inmiddels al van plan om naar de huisarts te gaan, gek genoeg is dat bij mij vaak de laatste partij waar ik aan denk.
De fysio van die hardloopster waar ik het verhaal aan had verteld kwam met de briljante ingeving om aan de huisarts een bloedvatmeting te vragen.
De huisarts kon mijn klachten ook niet verklaren en toen zij vroeg of ik zelf nog een idee had vroeg ik dus of het mogelijk was om een bloedvatmeting te krijgen,
Gelukkig vond de huisarts dat ook geen raar plan en zo gezegd zo gedaan.
Bij een bloedvatmeting wordt de bloeddruk in beide armen en benen gemeten zodat evt. verschillen geconstateerd kunnen worden.
Toen de test afgenomen werd zag ik voor het eerst een moeilijk kijkende arts in beide armen en mijn rechterbeen was mijn bloeddruk 120 maar in mijn linkerbeen 70
Dit betekende uiteraard niet veel goeds en werd ik direct doorverwezen naar het ziekenhuis.
Tsja en dan ga je de molen in, de eerste behandeling was een echo, de dame die de echo afnam begon ook al moeilijk te kijken.
Ze kon op de (onnauwkeurige) echo al zien dat mijn slagader dicht zat. Huh ?? mijn slagader dicht? Hoe dan?
De volgende stap was een scan eerst van de onderzijde van mijn lijf en in een tweede scan de bovenkant. D.m.v. contrastvloeistof maken ze de bloedcirculatie zichtbaar.
Er werd gezocht naar een mogelijke oorzaak wat stolsel veroorzaakt kon hebben. Op de scans was gelukkig niets te zien maar dat maakte het mysterie eigenlijk alleen maar groter.
Het laatste onderzoek was een holterkastje voor 3 dagen voor het maken van een hartfilmpje, dit om te kijken of ik misschien een sporthart had met een defibrillerende kamer het stolsel moest tenslotte toch ergens vandaan komen.
Gelukkig was ook het hartfilmpje prima. Eindconclusie u bent volledig gezond en wij kunnen het niet verklaren.
Een mogelijke oorzaak ( en de meest waarschijnlijke) is dat door het vele lopen er littekenweefsel in je ader is ontstaan.
In Nederland kunnen we geen vergelijkbaar geval vinden en zelfs in het buitenland hebben we niks vergelijkbaars kunnen vinden.
Maar wat zijn dan de behandelopties ? mogelijkheid 1 is dotteren maar dan bent je met een paar jaar weer terug (dotteren is kennelijk een tijdelijke ingreep).
Mogelijkheid 2 is een bypass operatie dit is een hele zware operatie waar je lang van moet revalideren een flink letteken geeft en ook geen garanties geeft.
De derde mogelijkheid is zelf nieuwe aderen aanmaken, (uiteraard had ik daar mijn bedenkingen bij maar het medische team vonden dat toch de beste optie).Â
Ik dacht echt bij mezelf dat het onmogelijk zou zijn om een slagader te kunnen vervangen door nieuwe aderen. Om mij te overtuigen dat dat wel degelijk een optie was liet de arts röntgen foto’s zien van een oude man die dezelfde ader dicht had zitten door aderverkalking. Dat beeld gaf me hoop, De eerste zijader die boven de verstopping zit ontwikkelt zich die wordt dikker en groeit zelfs verder je been weer in.
Okay het blijkt dus wel een optie te zijn de artsen vinden het de beste optie dus wie ben ik om dat advies te negeren.
De situatie was veilig en ik had weer een doel ik mocht weer gaan lopen en dit was de eerste arts die zei dat ik door de pijn heen mocht lopen 😊 Door de pijngrens op te zoeken schreeuwt je been tegen je aderen dat er wat moet gebeuren. Eindelijk na 3 maanden niet gelopen te hebben mocht ik weer aan de slag.
Maar ja dat klinkt mooi maar ik kwam nog steeds niet verder dan 100 meter.
De fysiotherapeut (een specialist) die me toegewezen werd helpt normaal oudere mensen met etalagebenen weer op weg zodat ze weer een stukje kunnen lopen, maar mijn verhaal was uniek en hij kon er
niks mee.
Geen behandeling in het ziekenhuis, geen hulp bij de fysio ik moest het toch echt zelf gaan fixen. Maar ultralopers geven uiteraard niet snel op en ik ben gewoon begonnen.
Hardlopen, wandelen, hardlopen, wandelen al mijn trainingen werden een soort van intervaltraining in de wandelstukken trok de verzuring weer uit mijn benen en kon ik weer een stukje hobbelen. De hobbelstukken werden langer en de wandelstukken korter iedere training ging ik ietsie pietsie vooruit maar voor mijn gevoel zeker, tergend langzaam !
Het moeilijkste was echt om mijzelf te motiveren normaal krijg ik energie van het lopen nu kostte het me heel veel energie.
Op een gegeven moment vond ik dat ik mijzelf even moest prikkelen door een rondje gooimeer te gaan doen en dat ging eigenlijk heel goed, ruim 30 kilometer binnen 4 uur hmm niet verkeerd. Toen durfde ik weer aan mijn 100 Mijl avontuur te gaan denken, en heb toen besloten om het gewoon te gaan doen.
36 uur om 160 kilometer af te leggen is haalbaar toch ? Ook al heb ik een slechte voorbereiding en een ingebouwde biologische begrenzer, ik denk dat het kan, stoppen kan altijd het zou mijn eerste DNF (do not finish) zijn maar niet starten is sowieso een DNF.
Ik heb sowieso besloten om niet te gaan racen maar om te gaan reizen 😊een groot voordeel is dat door het vele wandelen wat ik moet doen ik ook goed kan eten, het is bekend dat dat een belangrijk aspect is in het ultralopen. De grootste zwijnen winnen wedstrijden 😊
Via onderstaande link kunnen jullie me 14 december volgen, ik krijg een tracker mee zodat ik de hele koers zichtbaar ben.
Ik hoop dat jullie me gaan volgen want die wetenschap helpt me om door te zetten.
Ik sta te popelen om de 14e te mogen starten mijn eerste Ultra was ook hier bij de helden van Legend trails destijds een rondje van 80km nu ga ik datzelfde rondje weer doen, en dan nog een keer
de andere kant op 🙈.
Destijds verklaarde ik ze voor gek, dat ze dat rondje nog terug gingen ook. Nu ga ik het ook proberen.
Je moet je dromen blijven najagen toch ?
Grt Robert.
Link:Â
Â
