Soms volgen ongelukkige gebeurtenissen zich op en trekken elkaar aan. Voor mij was zaterdagnacht zo’n moment.
Toen ik zaterdagavond het gesprek, dat we van de week met Bart Schreuter hadden, als aflevering wilde maken en online zetten, bleek al snel dat er met het opslaan tijdens de opname iets verkeerd was gegaan! De opname stond niet op mijn sd card! Nergens te vinden! Hij bestond niet! Terwijl ik heb gezien dat hij aan de opnemen was! Zwaar gefrustreerd, twijfelend of ik iets verkeerd had gedaan en teleurgesteld ben ik, na een lange zoektocht naar het bestand, toch maar naar bed ingekropen. Een vreselijke nacht! In mijn bed draaiend heb ik mijn hele brein afgezocht naar het bestand…… en nog een paar dingen die ik kwijt ben! Pffff. Na uren ronddwalen in de vakken in mijn hoofd ben ik uiteindelijk toch in slaap gevallen………… en om 7.46 uur schrik ik wakker! Ik had mijn wekker om 6.45 uur gezet voor mijn hoogtepunt van het weekend…. Rondje rennen over de Veluwe met Robert en Rutger., maar blijkbaar heb ik die uitgezet ofzo! Gotver!! Verslapen!!
Nadat ik Robert heb laten weten dat ik het niet red om over 5 minuten op de afgesproken parkeerplaats te zijn en dat hij maar moet gaan zonder mij, anders staat Rutger ook te wachten, zit ik wederom zwaar gefrustreerd en teleurgesteld, met en kop koffie op de bank. En mijn hoofd gaat; ‘Kutzooi! Waarom maak ik dat fucking loopleip eigenlijk? Waarom steek ik zo fucking veel tijd in hierin? Waarom die verantwoordelijkheid? Waarom die frustratie en slapeloze nacht?! Waarom kan ik niet gewoon lekker lopen en verder niets?? Kutzooi!!
“Ga maar ff je frustratie eruit lopen schatje”, hoor ik mijn vriendin zeggen. Ze kijk me met een begripvolle blik aan. ‘Ga lekker naar buiten en loop het er even uit. Ik vermaak me wel.’
‘Ja laat ik dan maar gewoon even mijn schoenen aan doen en naar buiten gaan’, denk ik.
Met een softflask gevuld met tailwind, een reepje tegen eventuele honger en mn telefoon in mn camelbag start ik met een trail die ongeveer een halve marathon mocht duren van me. Met een stevige pas stamp ik, nog half boos op mezelf, over de prachtige singletracks. In het tempo dat ik loop en op de paadjes vol boomwortels en kuilen schieten alle gedachten nog door mn hoofd. Ik reflecteer, zet dingen in perspectief en naarmate de kilometers in de heerlijke boslucht voorbijschieten verzachten ook mijn gedachten. ‘Je doet je best ook maar he. Niemand is perfect. En zelfs de personen die ogenschijnlijk perfect zijn, zullen van zichzelf vinden dat ze verreweg van perfect zijn! Je doet het goed. Niet zo hard zijn voor jezelf!’ Met lichtere, maar nog steeds stevige tred over de dennennaalden besef ik ineens ‘mijn frustratie is weg! En ben ik hier! Hier in het bos, in de natuur, bezig met 1 ding…..lopen.’
Met een relatief hoge hartslag en wat moeier wordende benen geniet ik volle bak van alle mooie paadjes die ik al 100 keer gelopen heb, maar me nog altijd het gevoel van vrijheid geven. Net op het moment ik me helemaal verzoend heb met de gedachte dat je niet alles in de hand kan hebben en er ook weleens dingen misgaan buiten je schuld om klapt, bij het proberen te drinken, de dop van mijn softflask van zn tuutje!! Alles zit onder!! Mijn gezicht, mn kleding, mn garmin, mn armen en mn telefoon. Alles plakt! Ik schiet hardop in de lach. Ohja die opvolging van ongelukkige dingen…. Blijkbaar lost lopen niet alles op. En ik lach hardop verder.
En op dat moment besef ik; ‘dit is waarom ik Loopleip podcast maak! Dit gevoel. Precies dit gevoel dat je van hardlopen krijgt. Je gaat boos en moe de deur uit in de hoop dat je een lekker rondje hebt en na 2 uurtjes in de natuur heb je ergens, op een mooi kronkelend paadje, je frustratie onder een boom geschoven en omgeruild voor lichtheid, zelfreflectie en een ton aan nieuwe ideeën voor je bedrijf. Dát gevoel dat wil ik delen! Dat gevoel maakt lopen voor mij zo bijzonder! Ik ben leip van lopen!
En daarom maak ik Loopleip Podcast!
Het is werkelijk fantastisch dat we mensen kunnen en mogen inspireren met de mooie verhalen die onze gasten vertellen. Het is waanzinnig dat we al 2,5 jaar bestaan als podcast en dat we daarmee een kleine bijdrage kunnen leveren in de geweldige community van trailrunning. We zijn enorm dankbaar voor alle luisteraars en in het bijzonder de luisteraars die ons als ‘vriend van de show’ helpen om de kosten van het maken van de podcast te dragen. Niet normaal! Big thanks.
Dus ja, soms zijn er frustrerende momenten en zal niet alles makkelijk gaan, maar in het bos is geen ruimte voor negatieve gedachten. Toch??
Eenmaal Loopleip, altijd Loopleip!
