Man man. Wat zou het leven makkelijk zijn als zonder emoties. Of juist niet??
In ieder geval is volgens mij dé grootste uitdaging in een mensenleven ‘het onder controle krijgen van emoties’.
Liefde, verdriet, boosheid, angst, vreugde, schaamte, hoop, jaloezie, frustratie, teleurstelling, trots, spijt, haat, dankbaarheid en ongeduld zijn zo maar een greep uit een lange lijst van emoties waar we mee te dealen krijgen in ons leven.
Leren emoties te herkennen. Leren ermee om te gaan, maakt je een sterker mens.
Het is een reis die je hele leven gaat duren.
Je leert je angsten het hoofd te bieden. Je leert je boosheid onder controle te houden ten gunste van een goede communicatie. Je leert met teleurstelling om te gaan en vooruit te kijken. En je leert dankbaar te zijn voor al het moois wat jou wel gegeven is.
De ene emotie heb je wat sneller onder controle dan de andere.
Bij mij is gretigheid toch echt zo’n emotie die het mij af en toe lastig maakt.
Gretigheid zorgt er bij mijn sport, hardlopen, voor dat ik toch niet goed naar mn lichaam luister! Oost-Indisch doof laten we maar zeggen.
Wanneer ik weer helemaal hersteld bent van een vorige blessure, merk ik dat ik sterker word. Lopen gaat makkelijk, conditie is top en spieren voelen ijzersterk. Ik ben weer terug!
Hoewel ik mezelf echt duidelijk heb gemaakt dat snelheid niet meer belangrijk moet zijn, ga ik toch weer kleine competities zoeken. Segmentjes strijden en rondjes weer iets sneller dan de vorige!
‘Zit ik nou weer in die vicieuze cirkel?? Doe ik het nou gewoon weer?
Ja hoor!! Ik ben gewoon weer grenzen aan het opzoeken die ik nog niet aankan!’.
Na een paar snelle trainingen, voelde ik een zeurtje in mn voet.
Direct heb ik alle snelheid weer overboord gegooid. Rustige korte en lange rondes.
Doordat het zeurtje niet constant is, heb ik het gevoel dat het meevalt en dat het vanzelf wel weg zal gaan. Maar het was al te laat. Er zat alweer een pijntje in mn voet!
Mijn loopverslaving heeft ervoor gezorgd dat ik de signalen niet goed heb gehoord. Of niet wilde horen. ‘Gewoon lopen jonguh! Het gaat wel weg. Je bent net zo lekker aan het bouwen’.
Als klap op de vuurpijl wilde ik heel graag een poging doen op de 84km van de MMT op 21 Juni.
Het pijntje was minimaal, dus dat moest kunnen. Maar al snel begon mn voet toch pijnlijker te worden. Bij elke verzorgingspost kwam de beslissing te stoppen dichterbij.
Bij kilometer 50 moest ik afhaken. Met de pijn in mn voet was niet meer te lopen.
Sindsdien zit ik stil. ik heb ik niet meer gelopen. Even een rustperiode, laten we maar zeggen.
Het pijntje is blijven zitten en is een ontsteking in een pees onder mn voet geworden. Pezen zijn lastige dingen. De slechte doorbloeding zorgt ervoor dat blessures heel langzaam weggaan.
Het is jammer, maar de emotie ‘frustratie’ voel ik hier niet bij. Deze keer niet meer.
Ik heb dit toch weer zelf gedaan en zal weer moeten wachten. De emotie ‘geduldigheid’ heb ik redelijk onder de knie, dus dat zal ik nodig hebben.
Ik ben nu een maandje verder en er zit al behoorlijk schot in.
Naar mijn verwachting kan ik over een paar weekjes weer beginnen.
Ik zal me deze tijd bezig kunnen houden met liefde, geluk, tevredenheid, vreugde, trots en energiek. Zodat ik straks, als de pees het weer toelaat, mijn volgende poging kan doen op de emotie ‘gretigheid’.