Oke. Je bent trailrunner. Je pakt elke week lekker wat kilometers in de mooiste natuurgebieden. Heerlijk genieten van de prachtige uitzichten en de smalle paadjes.
Maar heb je dat weleens geprobeerd in het pikkedonker?
Ik had dat dus nog niet echt gedaan. Natuurlijk loop je in de winter best weleens over donker stukken en zie je geen hand voor ogen. Maar met een goede hoofdlamp op het donkerste bos ingaan om daar een trail te lopen? Nee dat had ik nog niet gedaan.
Vorige week had ik mijn allereerste Nighttrail op de agenda gezet.
Ik was van tevoren behoorlijk nerveus over deze avond! Bang misschien zelfs een beetje.
Dat heeft alles te maken met een voorval die mijn vriendin en ik in 2005 hebben gehad met een masker en gebedsrolletje die wij van onze reis uit Nepal en Tibet hadden meegebracht.
Ik zal niet uitweiden over wat er gebeurd is, maar laat ik het zo zeggen…. Ik kan sinds die tijd geen Horrorfilms meer kijken, omdat ik dan 2 dagen niet slaap en ik ben niet echt op mijn sterks in mijn eentje in het donker op een onbekende plek.
Nou! Dat klinkt als prima ingrediënten voor een Nighttrail in je eentje in een donker bos!
Maar ik moest toch een keer met mijn angst dealen en mijn demonen het hoofd bieden….
Het is Maandagavond 21.10 uur. Ik ben al te laat. Dat is jammer, want ik heb vooraf berekend dat als ik om 21.00 uur zou vertrekken ik met een afstand van 21km rond 23.00 uur thuis zou zijn. Dan zou ik het laatste half uurtje in het volledige donker lopen. Nu weet ik al dat ik later thuis zal komen.
Omdat ik nogal huiverig ben voor het donkere bos heb ik mijn route zo bedacht dat ik het eerste, onbekende stuk in het licht zou lopen en dan rustig zou overgaan in een wat bekender stuk die ik in het donker zou lopen.
Alle spullen in mijn Camelbag. Water, telefoon, pinpas, gelletje voor je weet niet, toiletpapier voor je weet niet en natuurlijk mijn nieuwe hoofdlamp met opgeladen baterijen.
De eerste 10 kilometer lopen vlekkeloos. Ik loop me lekker warm en alle spieren voelen goed.
22.10 uur. De zon is al onder, maar het is nog licht genoeg om alles goed te kunnen zien.
Wel merk ik dat het op de open plekken een stuk makkelijker kijken is, dan in het bos.
22.20 uur. Shit. Ik ben nog niet op bekend terrein. Maar het begint nu wel echt al moeilijk te worden om in het bos uitstekende wortels te onderscheiden van blad en takjes. Ik moet er zo toch echt aan gaan geloven. Ik moet die lamp gaan pakken.
Met het verstrijken van de minuten begin ik nerveuzer te worden. Het gaat gebeuren. Het wordt donker! Ik maak er in mijn hoofd een enorm ding van. Wat ga ik zien? En hoe ga ik erop reageren?! Zit het bos vol met ronddwalende geesten of zit dat in mijn hoofd?
Er is geen ontkomen meer aan. Ik ben te diep in het bos om af te haken. Nu moet ik doorbijten.
Ik pak mijn hoofdlamp, zet hem op mijn hoofd en zoek zenuwachtig het ‘aan’ knopje.
Een diepe zucht en ‘hup’.
Even schrik ik. Omdat ik het ondertussen zo groot heb gemaakt in mijn hoofd, schrik ik ervan dat, bij het aangaan van mijn lamp, direct ook mijn hele omgeving verdwijnt. Ik sta helemaal alleen in een lichttunnel van zo’n 75 meter lang. ‘Oh, beter! Ik zie nu wat er op het pad ligt.’
Ik draai mijn hoofd en de lichttunnel draait mee. Ik draai mijn hoofd de andere kant op en mijn lichtbundel schijnt diep een dennenbos in dat direct naast me ligt.
Ik hoor iets verder naar rechts geritsel. Ik schrik, draai mijn lichtbron iets verder en zie plots 2 oplichtende kralen 50 meter bij me vandaan. Whaaa! De stress schiet omhoog en ik zet het op een rennen! 100 meter. 200 meter in hoge draf en dan besluit ik mijn lichtbundel achter me te richten. Ik stop met rennen, draai mijn hoofd…. Niets.
Met mijn horrorgedachten denk ik ‘wedden, als ik nu mijn hoofd terug draai staat daar ineens iets voor me!’ Ik draai heel langzaam mijn lichttunnel terug…. Niets.
Ik schiet in de lach en zeg hardop tegen mezelf ‘kom op nerd! Er is niets. Dat was gewoon een hert of een konijn. Normaal gesproken ben je super enthousiast als je er weer 1 gezien hebt. Kom op verman jezelf en probeer ervan te genieten. Een terugweg is er toch niet’.
De paar kilometers daarna gaat het eigenlijk steeds makkelijker. Ik merk dat het wel echt fijn is dat je perfect kan zien waar je loopt. Ook kan ik mezelf er redelijk van overtuigen dat het geritsel om me heen alleen maar wegschietende dieren zijn die, net als ik, niet gewend zijn aan een voorbijrazende lichtbal die rent en hijgt. Waarschijnlijk ben ik op dit moment het engste dat hier door het bos raast. Steeds meer krijg ik de rust om ook om me heen te kijken.
Wauw! Wat zitten er eigenlijk veel herten! Dat zie je overdag helemaal niet! Om de paarhonderd meter zie ik kraaloogjes die, zodra ik dichterbij kom, wegschieten en met veel geritsel verdwijnen.
Eigenlijk is het heel cool. Ik leef momenteel alleen in de 75 meter die ik kan zien.
Dit is wel echt volledig ‘ik en de natuur’.
Doordat mijn wereld niet groter is dan de lichttunnel is navigeren best lastig.
Normaal gesproken heb ik een zeer goed richtingsgevoel en kom ik altijd redelijk uit met de bedachte kilometers. Dit keer niet.
Ik moet vrij veel stoppen om op telefoon te kijken waar ik zit in het natuurgebied. Gelukkig heb ik bereik.
Op het moment dat ik me eindelijk naar bekend terrein heb genavigeerd, kom ik erachter dat ik veel te ver van mijn eindpunt ben! ‘Damn! Ik ga echt ver over de 21km heen! Ik moet zo wel even mijn vriendin laten weten dat ik oke ben en dat ik pas rond 23.45 uur thuis zal zijn.’ Zij vond het maar niks dat ik dit ging doen.
Vanaf hier is het even gas op de lolly. Geen kleine paadjes meer, geen extra lusjes meer. Rechtstreeks naar huis. Morgen moet ik gewoon weer vroeg mn bedje uit.
Het tempo gaat iets omhoog. En eigenlijk ben ik super ontspannen.
Alle opkijkende kraaloogjes zijn een traktatie en ik ben teleurgesteld als ik 5 minuten geen beweging om me heen hoor.
‘Eigenlijk is de directe weg naar huis supersaai’, bedenk ik me. Rechte fietspaden door het bos en lange rechte stukken. Er gebeurt geen reet. Op deze manier worden de laatste 6 kilometer echt alleen maar terugkeren naar huis.
Tegen alles, wat ik van tevoren had bedacht bij dit avontuur, in besluit ik op dit moment toch nog 1 lusje te pakken. Ik duik linksaf het fietspad af, het smalste en donkerste paadje in.
Ik ren, ik geniet, ik ben ontspannen, ik stop, kijk om me heen, neem foto’s en ren verder.
Ik heb zelfs tijd voor een selfie sessie waarbij ik griezelig probeer te kijken en het gevoel vastleg dat ik vooraf had gevreesd.
In deze (uiteindelijk) 25 kilometer ben ik de uitdaging aangegaan met mijn demonen en angst. En ik ben ze kwijt.
I have Beaten them by joining them!!
Het bos zit niet vol kwade geesten en bloeddorstige herten en konijnen.
Dit was gewoon tof! Dit wil ik vaker doen.
Om precies te zijn; ik heb na deze trail al 2 nighttrails gelopen.
Ben je ook benieuwd hoe het is om in het donker hard te lopen?
Op 24 Augustus 2019 organiseert R.U.S.S.H. (Runners United en Sportief Hardlopen Huizen) de ‘Zwoele Zomernachttrail’.
Tijdens dit evenement begeleiden zowel ik, als andere ervaren looptrainers verschillende niveaugroepen om ook deze mooie en spannende tak hardlopen te doen.
Een heerlijke avond met hapjes, drankjes, kampvuur en gezelligheid en natuurlijk de Nighttrail.
Check de Facebookpagina’s van Runners United NL en Sportief Hardlopen Huizen voor alle info.
We hopen je daar te zien.
Want dit moet je meemaken!