Pfoeh, Wat een raar jaar was dat voor mij!
Alles wat ik dacht te zijn, was ik dit jaar ineens kwijt.
Mijn zekerheid, vastbeslotenheid en balans waren even ver te zoeken!
Uiteraard waren er al wel wat twijfels over de duurzaamheid van mijn schilderscarrière, maar dat het zo hard voorbij zou komen, had ik niet verwacht. Door mijn hardnekkige hielspoor kwam alles ineens in een stroomversnelling.
Positiviteit, vrolijkheid en rust maakte plaats voor onrust, twijfel en frustratie.
Mijn goede vriendin Janneke vroeg mij in mei of ik niet eens wilde opschrijven hoe ik mij voelde.
Dit is toen het verhaal geworden;
Een verhaal over frustratie en hoop.
Soms raak ik zo gefrustreerd over mijn sport! Hardlopen.
De sport die zo goed bij me past…….of toch niet?
Ik ben in tweestrijd!
Hardlopen past bij me; Hardlopen is prachtig. Hardlopen geeft rust. Hardlopen is uitdagend. Hardlopen geeft voldoening.
Hardlopen, je kan het elk moment van de dag doen. Je doet je schoenen aan, je stapt naar buiten en je rent. Waarheen maakt niet uit. Je kiest een route, het liefst met een beetje uitdaging. Elke dag een ander decor en het liefst in de natuur.
Ik ben een kind van de natuur. Buiten functioneer ik op mijn best. Ik ken de natuur en de natuur kent mij. We spreken dezelfde taal.
Hardlopen past niet bij me; zo goed als ik de taal van de natuur spreek, zo slecht spreek ik de taal van mijn eigen lichaam!
Van kinds af aan altijd grenzen opzoeken en verleggen. Altijd de volgende dag, op de fiets naar school of werk, sneller willen zijn dan de dag ervoor. Competitie maken en aangaan en anderen motiveren om mee te doen. Wie maakt het hoogste bommetje, wie durft als eerste die salto en wie blijft het laatst over bij de coopertest?
Winnen of verliezen, dat maakt voor mij niet. Als we maar gaaaaaan! Mensen pushen door weerstand te bieden, dat maakt het voor mij mooi. Spel, plezier en voldoening.
En juist dat vormt voor mij het probleem bij hardlopen! Alles moet hard!
Mijn problemen bij het hardlopen begonnen in de zomer van 2015….
Op bezoek bij Robert en zijn gezin, op hun vakantieadres in Frankrijk. We hebben daar samen een trail gelopen langs de kust op rotspartijen. Prachtig! Zonnetje en 22 graden en een fantastisch uitzicht. Tijdens die run heb ik met mijn linker middenvoet op een uitstekende, puntige steen gestaan.
Eenmaal terug vertelde ik dat ik het toch wel voelde, vooral toen ik weer afgekoeld was, maar verder heb ik er niet echt veel aandacht aan geschonken. Hoort er een beetje bij toch.
2 dagen later, weer thuis in Almere, gewoon weer een 17km trail gepakt. Maar mijn voet bleef wel iets gevoelig. De dag erna wilde ik weer lopen. (Tja je bent verslaafd of niet hè). Omdat ik mijn middenvoet toch nog wat voelde, besloot ik om niet ver te gaan, maar 5k snel.
Het tempo zat er goed in en na 3,5km… Pats!!!! Een enorme pijnscheut in mijn voet! Ik kon er niet eens meer op staan! Ik kon niets anders dan mijn schoen uit en strompelend naar huis.
Stressfractuur!!
Het herstel was traag en lang. Ik werd gek! Ik ging net zo lekker!
Ik hielt het niet meer, mijn lichaam moest sporten!
Na 4 lange maanden was de pijn weg. Ik kon weer beginnen. Rustig aan opbouwen, niet forceren.
Na een paar weken merkte ik dat het weer beter ging. En mijn conditie was nog prima!
En dan komt die competitiviteit met mezelf en anderen om de hoek! Hoewel ik weet dat ik rustig moet blijven opbouwen, betrap ik mezelf erop dat ik toch steeds meer uitdagingen ga zoeken. ‘Dat ene segmentje op Strava kan ik best proberen op mijn naam te zetten’ of ‘die 10km ging vorige week in 43min, die moet sneller kunnen’ en bij het trainen met groep ben ik toch weer voorin te vinden!
Daar is het voor mij toch ook het leukst. Daar bij de snelle jongens! Heerlijk om je weer te kunnen meten en te merken dat je mee kan komen.
Voor ik het weet vraag ik toch weer veel te veel van mijn lichaam (blijkbaar).
Of ik nou een te goede conditie heb dan mijn lichaam aankan, te sterk ben of de verkeerde looptechniek heb of gewoon hardleers….. ik ben nu 3 jaar verder en ik zit weer eens met een blessure!!
Ik heb ze ondertussen allemaal gehad. Overbelaste enkel, Shinsplint, kuit en knie, allemaal mijn linkerbeen.
Nu is het hielspoor.
Wat een pijnlijke en hardnekkige blessure! En wat duurt het lang! Nu al 5 maanden en ik ben er nog niet vanaf. Ik word gek!!
Normaal gesproken ben ik zeer positief en niet chagrijnig te krijgen, maar nu is het anders.
Ik ben super gefrustreerd! Beetje down zelfs. Dat is me in mijn 40 jaar nog nooit gebeurd! Wat is er met me?
Ik begin aan dingen te twijfelen. Komt het ooit goed?! Of moet ik nu een andere sport gaan zoeken? Moet ik mijn huidige werk wel blijven doen? Is dat soms te belastend? Ik heb mijn eigen schilderbedrijf en ik merk dat de hele dag op de steiger en op mijn knieën z’n tol gaat eisen.
Maar wat moet ik dan gaan doen?
Ik ben nu bijna 41 en moet dan wel actie ondernemen.
Kortom..ik maak mezelf gek. En onzeker!
Hoelang gaat dit nog duren? Wanneer kan ik weer hardlopen?
Vorig jaar ben ik met Robert ‘Runners United NL’ begonnen.
Een community met de bedoeling om met enthousiasme en liefde voor de sport alle lopers te verbinden.
Elke maand bieden wij met liefde een trail aan voor onze volgers. Maar mijn enthousiasme ontbreekt! Ik probeer het wel! Ik begeleid mijn groep op de fiets. Ik ben ontzettend blij dat ik erbij ben en dat ik mijn liefde voor trailrunnen kan delen, maar ik baal! Ik wil ook lopen!
Ik ben net als een chef-kok die een leuke groep mensen bij hem thuis uitnodigt om een prachtig 3- gangenmenu te komen nuttigen, maar de avond ervoor zijn tong half afbijt met een val. Hij kan het menu wel serveren, maar niet proeven en zeker niet mee-eten. Helemaal KUT! Zo voel ik me. Helemaal KUT!!
Maar ik houd hoop.
Komende woensdag ga ik, na 2 maanden craniosacraaltherapie, een shockwave therapie traject in. Daarmee proberen we de peesplaat het laatste zetje tot genezing te geven.
Ik hoop van harte dat dit werkt, want ik ben het helemaal zat!!
Ondertussen zijn we alweer 7 maanden verder en zijn er behoorlijk wat dingen veranderd.
Helaas heeft de Craniosacraaltherapie niets gedaan. En heeft daarna de Shockwave therapie niet de uitwerking gehad die ik hoopte.
De kalkafzetting is wel iets vergruist, maar niet volledig. Gelukkig heeft mijn lichaam bedacht niet meer te wachten op de therapie en is langzaam de kalk aan het inkapselen. Hij bouwt er gewoon een kussentje omheen! Slim ding!
Hierdoor neemt de pijn steeds ietsje af en heb ik elke maand weer wat minder last van mijn hiel en is de reactie na activiteit minder. Hopelijk is dat voldoende om weer loopdoelen te gaan stellen. Ik ga er voor het gemak gewoon vanuit.
Ik heb me de afgelopen tijd beziggehouden met het verbeteren van mijn looptechniek.
Dat was blijkbaar ook echt enorm nodig!
Met mijn 90 kilo heb ik sowieso al niet het beste looppostuur. Het gaat je dan ook echt niet helpen om grote passen te maken en veel kracht te gebruiken.
Op aanraden van Janneke heb ik me verdiept in Chi-running. Tijdens het toepassen hiervan kwam ik er al snel achter dat deze techniek veel beter voor mijn lichaam is. Geen hiellanding, maar middenvoet. Geen grote krachtige passen, maar korte passen met frequentie van 178. Geen belasting meer, maar gewoon laten rollen.
Hier ga ik verder mee komen. Ik ben weer positief! Ik kan nu weer behoorlijke stukken aan. En….Ik ga weer doelen stellen!
Sportjaar 2019 gaat top worden.
Niet alleen op loopgebied zijn er wat dingen veranderd, maar vooral ook in mijn mindset.
Ik heb daar grote stappen gezet! En dat was ook wel nodig.
Gevoelsmatig zat ik op een zevensprong van keuzes. Alle wegen waren mistig.
Het is een luxe postitie, maar ik had een aantal kansen/aanbiedingen voor nieuwe functies die ik op sommige wegen kon zetten. Eigenlijk maakte dat me nog onrustiger.
1 van de kansen die ik kreeg was het leiding geven in een 10 personen tellende cateringkeuken. Een enorme eer dat de eigenaar mij, met mijn geringe ervaring, had benaderd en mij de functie aanbood op basis van mijn persoonlijkheid. De, ego strelende, aanbieding was een supermooie kans als uitweg van het schilderen. Januari 2019 zou mijn inwerkperiode starten. “Oef dat is wel heel snel! Ik heb echt nog veel te veel klanten bij mijn schilderwerk!”. Dat ga ik niet redden denk ik.
Vervolgens ging het zo snel in mijn hoofd dat ik het niet bij kon houden.
‘Ja dit is wel een mooie kans. Nee ik kan niet in januari starten. Wil ik wel echt stoppen met mijn bedrijf? 11 jaar eigen zaak weggooien? Ja maar je vindt het niet meer leuk. Als je nu niet kiest ben je straks te laat! Ik heb meer tijd nodig! Nee je kan die mensen niet aan het lijntje houden! Wat zijn er nog meer voor mogelijkheden? Komen die wel? Moet ik toch de keuken kiezen? Maar het voelt niet goed! Je hebt nog andere aanbiedingen die misschien wel mooier zijn! Of gewoon niet zeuren en je schilderbedrijf voorzetten? Wat wil je nou?! Ik weet het niet!!!’ Aaaarhhggg!!!!
Ik ga gillen! Stop!!!
De onzekerheden over mijn arbeidstoekomst leken me even om te duwen. Ik sliep slecht, had geen energie en wilde het liefst op de bank zitten en had wervelwinden in mijn hoofd!
Maar ineens zag ik het!!
Ik zag wat ik moest doen. Ik moest naar mijn lichaam luisteren.
Dat was ik al aan het doen op loopgebied, maar ik hoefde dat alleen maar door te voeren in de rest van mijn leven. En mijn lichaam zei; ‘ga je richten op de dingen die je echt leuk vindt!’
Het twijfelen, peinzen, en overwegen stopte direct.
Ik heb de aanbieding voor de cateringkeuken afgeketst. Ik zou hiermee een enorm stressvolle en onregelmatige baan aannemen. Dat was juist wat ik niet wilde! Misschien mis ik een mooie kans, maar bij dit besluit viel er een enorme last van mij schouders.
Ik zag ineens wat ik niet wilde en daardoor ook wat ik wel wilde!
Deze periode van blessure heeft me een belangrijke skill geleerd.
Luister naar je lichaam. Je lichaam gaat je leiden.
Dat ga ik doen in 2019.
Ik ga de dingen die ik het allerliefst wil doen meer water geven, zodat die kunnen groeien. De plantjes die groter moeten krijgen een grotere pot en mijn schilderbedrijf krijgt een kleinere pot en minimale voeding om de groei te stoppen.
Komend jaar ga ik alle stekjes met liefde verzorgen om te proberen het tot mijn droomtuin te maken.
Ik ga al mijn liefdes proberen te combineren.
Zo ga ik mijn creativiteit eindelijk een plek geven bij mijn goede vriend James Nidecker.
James heeft mij de unieke kans geboden om bij hem in de Tattooshop ‘New Amsterdam Tattoo’ in opleiding te gaan om mijn brood te gaan verdienen als tattooartiest. Super gaaf!!
Daarnaast ga ik hardlopen, reizen, organiseren en verbinden in ‘Runners United NL’ samenvoegen. Hier ligt een grote passie die ik moet delen en uitbreiden. Ik heb mega veel ideeën en die ga ik allemaal uitwerken. Het is onmogelijk om ze allemaal in 2019 uit te voeren, maar de zaadjes gaan geplant worden.
Zo starten Robert en ik in het nieuwe jaar als trainer bij ‘Sportief hardlopen Huizen’ om het trailgedeelte extra leven in te blazen. Mijn nieuw geleerde skill zal me daar helpen.
En mijn allergrootste liefde verdient ook zoveel meer aandacht. Mijn liefste. Mijn Krista.
De afgelopen jaren ben ik zo druk geweest met werken, dat we soms zo weinig samen hebben gedaan.
Dit gaat ook veranderen!
2019 here i come!!!!
